Veelgestelde vragen over structurele lijmen

Dat gezegd hebbende, ondergronden kunnen worden verdeeld in vier algemene categorieën, waarbij er bovendien in elke categorie lijmen worden gebruikt met verschillende chemische eigenschappen.

Metalen hebben een zeer hoge oppervlakte-energie, dus als het oppervlak schoon en droog is, moet de lijm goed kunnen drogen. Maar ook niet alle metalen zijn hetzelfde. Vergelijk bijvoorbeeld aluminium met koper. Aluminium is een gepassiveerd (inactief) metaal en is redelijk inert, terwijl koper een actieve metaal is waarbij corrosie altijd doorgaat. Dus zelfs bij het voorbereiden van de ondergrond moet u rekening houden met eventuele afbraak door corrosie na verloop van tijd.

Traditionele materialen zijn bijvoorbeeld glas, hout, leer en beton. Deze materialen hebben een gemiddelde oppervlakte-energie, maar elk materiaal heeft unieke kenmerken waar u rekening mee moet houden. Bijvoorbeeld de ruwheid. Een ander voorbeeld is natuurlijk leer dat vanwege het looien oliën bevat, die in de loop der tijd de lijm kunnen binnendringen, waardoor de verbinding week en zwakker wordt. Wanneer u glas lijmt, moet u rekening houden met de hydrolyse van glas. Hierdoor kan vocht binnendringen en het glas aantasten.

Technische kunststoffen zoals acryl, polycarbonaat, ABS en epoxyharscomposieten hebben een hogere oppervlakte-energie. Deze materialen zijn werkelijk uniek omdat het bij de verbinding niet alleen om de oppervlakte-energie gaat. De lijm droogt wellicht over het gehele oppervlak, maar de verbinding is ook afhankelijk van de kristalliniteit en polariteit van de kunststof. Nylon bijvoorbeeld heeft een redelijk hoge oppervlakte-energie, maar heeft een hoge kristalliniteit en een lage polariteit. Als we enkele hechtingsmechanismen bekijken, zien we dat veel lijmen in het begin hechten, maar in de loop der tijd toch verzwakken tenzij u het oppervlak uitgebreider voorbereidt.

Kunststoffen met een lage oppervlakte-energie (LSE-kunststoffen) zijn standaardkunststoffen zoals polypropyleen en polyethyleen, en andere materialen met een zeer lage oppervlakte-energie zoals gefluoreerde kunststof en siliconen. Polyolefinen en LSE-kunststoffen zijn een aparte categorie omdat ze een primer of een bepaalde coronabehandeling vereisen. U kunt ook een speciale lijm gebruiken die is ontwikkeld om zulke kunststoffen binnen te dringen en te hechten op het polymeer van de ondergrond zelf.

Al deze variabelen maken duidelijk waarom er geen eenvoudig antwoord is, en waarom u meestal alsnog eerst moet testen en een prototype moet ontwikkelen om zeker te weten dat de gebruikte lijm geschikt is voor uw proces. Een goede eerste informatiebron over ondergronden zijn de pagina's Bonding and Assembly (verbinden en assembleren) op 3M.com met uitgebreide informatie over de hierboven besproken onderwerpen.

Daarna kunt u de technische gegevensbladen van lijmen bekijken, aangezien die informatie bevatten over de hechting op allerlei ondergronden. Deze bladen geven gewoonlijk informatie over twee dingen: een getal om de sterkte onder belasting in psi of megapascal (voor afschuifsterkte bij overlap) of ponden per inch (voor afpelsterkte) weer te geven en een faaltoestand. Een faaltoestand van cohesieve breuk betekent dat de lijm onder de vermelde omstandigheden is getest en dat de verbinding daarbij op beide ondergronden in stand bleef tot de lijm werd losgetrokken: de lijm was de zwakke schakel en niet de hechting. Als de lijm faalt, betekent dat dat de lijm is losgetrokken van een van de ondergronden. Dit geeft een indicatie of een lijm geschikt is voor uw toepassing en of u deze moet overwegen of niet.

De derde mogelijkheid is om contact op te nemen met 3M als u een specifieke ondergrond in gedachten hebt of een vraag hebt over een toegevoegde stof die mogelijk de lijm binnendringt. Ons technische team kan de situatie bekijken en een verzoek om technisch onderhoud indienen om u te helpen inzicht te krijgen in welke lijmen mogelijk beter geschikt zijn.